Aan de slag

We zijn pas bezig aan dag 4 in Nepal, maar we voelen ons al helemaal ingeburgerd. Het project is ook erg leuk, maar daarover later meer.

Zaterdag is weekend in Nepal, dus moesten we nog een dag wachten tot we naar het project toe konden. Op zondag werken ze hier namelijk wel gewoon. Omdat we toch in Kathmandu waren, hebben we een dag de toerist uitgehangen en zijn we naar Durbar Square gegaan.
Dat is, of eigenlijk was, een groot tempelcomplex middenin de stad. Helaas heeft ook hier de aardbeving toegeslagen en was het een aardige ravage. Van sommige tempels stonden alleen de trappen nog overeind, de rest was verdwenen! Heel erg pijnlijk om te zien, zeker omdat het trotse Durbar Square van vier jaar geleden me nog helder voor de geest staat. '
Gelukkig' had onze gids een foldertje bij zich om te laten zien hoe het was. Hier stond dit en dit zag er eigenlijk zo uit, kijk maar, het beeld dat voor de ingang staat, is er nog. Toch stonden we ook hier weer verbaasd van de enorme veerkracht van de Nepalezen. De algemene mening lijkt te zijn dat het weliswaar naar is wat er is gebeurd, maar dat het enige wat je kan doen is een nieuw huis opbouwen. Niet meer zo hoog, 1 of 2 verdiepingen. Maken we er maar gewoon wat meer kamers in. Bij de pakken neerzitten is een optie waar de meesten niet eens aan lijken te denken.

Na Durbar Square zijn we via een wandelig door een typisch Nepalese wijk teruggegaan naar de toeristenbuurt. Highlights van de wandeling waren een verborgen stoepa, een stuk hout waarin iedereen met kiespijn een munt hamerde (blijkbaar helpt het) en momo's in een superklein restaurant.

De volgende dag was het eindelijk zo ver, we mochten eindelijk naar ons project! Er was een taxi staking, dus hebben we de local bus genomen. Deze heet volgens mij alleen maar zo omdat je een local nodig hebt om op je bestemming te komen. Gelukkig reisden we samen met Deepak, die ook zou helpen.

Het project zelf is enorm leuk! We zijn bezig met het opknappen van een gebouw voor gehandicapten. Iedereen heeft een eigen rolstoel of ander bouwsel om door het gebouw heen te kunnen bewegen, aangepast op de handicap die ze hebben. En mocht dat toch even niet lukken, dan zoeken ze iemand die iets op een ander gebied mankeert, zodat die ze dan uit de brand kan helpen. Denk bijvoorbeeld aan een blindengeleiderolstoel. ;-) Het is eigenlijk een hele vrolijke boel en we zijn inmiddels helemaal opgenomen in de groep. Iedereen vindt het reuze interessant wie we zijn en wat we doen. We hebben dus constant toeschouwers. Ik heb Rene al grappend voorgesteld om het sponsorgeld te gebruiken voor een verrijdbare publiekstribune, maar gelukkig wist hij betere dingen om te doen met het geld.
Het werk zelf is erg dankbaar. Gisteren hebben we de laatste privékamers en badkamers van een laag verf voorzien. Iedereen is helemaal gelukkig met zijn nieuwe kamer en wie welke kleur heeft is het gesprek van de dag. Vandaag zijn we bezig geweest met het voorbereiden van de hal en de eetkamer. Betonrot en schimmel weghalen en de ergste vlekken alvast een eerste laag verf geven.Daarna heb ik leren plamuren en ben ik helemaal losgegaan, wat ook wel mocht met alle scheuren en gaten die in de muren zitten. Zelfs zonder verf ziet het er al zo ontzettend veel beter uit! Ik kan niet wachten om te zien hoe mooi het is als we ermee klaar zijn! Gelukkig krijgen we morgen twee extra handen erbij, ook oud-vrijwilligers van Cross Borders. Het is namelijk best een grote klus.

Mochten jullie het leuk vinden, laat dan vooral een reactie achter! We genieten er erg van om te lezen hoe het met jullie gaat en of we alles een beetje goed over kunnen brengen. Alles is namelijk zo ontzettend anders dan in Nederland dat we vaak niet eens weten waar we moeten beginnen met schrijven!