Wij zijn klaar met onze werkzaamheden bij het project en hopen dat de vrijwilligers en de schilder het snel kunnen afronden. Het laatste deel dat nog gedaan moet worden is de buitenkant. Hiervan hebben we nu ongeveer 1/3e gedaan en vooral de entree zal zeker nog een groot verschil gaan maken. Wij zijn zelf heel benieuwd naar de foto's als dit afgerond is. Dat de Didi's (de dames die koken en alles schoonmaken) nu de plek waar ze de zeep tegen de muur plakken buiten het schilderwerk doen, geeft wel aan hoe blij ze er mee zijn. Andere bewoners hebben gedurende de dag op allerlei manieren aangegeven erg tevreden te zijn met het resultaat. De blije gezichten spreken boekdelen, zo dankbaar werk om dit te hebben kunnen doen!

Op de laatste dag hebben we nog heel wat meters kunnen maken. Alle ijzeren balken die zijn aangebracht ter ondersteuning van het gebouw hebben een mooie donkerbruine verflaag gekregen, waardoor dit nu ook past bij de kleur van alle kozijnen. Hiermee is echt het laatste deel van binnen afgerond en we zijn blij dat dat gelukt is. Buiten zijn Deepak (de schilder) en ik bezig met het voorbereiden van de muren, terwijl de dames een paar stukken eerder aan het verven zijn met de mint groene kleur. Bij het voorbereiden komen we nog stukken muur tegen die zo verweerd zijn dat ongeveer alles van de muur af komt, totdat de stenen eronder tevoorschijn komen. Zowel het water als de scheuren van de aardbevingen hebben dit veroorzaakt en Deepak lost dat op door echt cement te maken en de muur weer van nieuw stucwerk te voorzien.

Aan het einde van de middag gaat het dan opeens verkeerd. Ik sta met plamuur op de trap om te zorgen dat de muur weer mooi wordt, tot ik voel dat de trap langzaam wegzakt en ik het volgende moment zie dat de grond heel snel dichterbij komt. De ladder heeft het begeven en is letterlijk doormidden geknakt. Mijn verwondingen vallen erg mee en met de goede zorg van iedereen word ik gerustgesteld. Al snel komt eerst de directeur van het complex om te zien of ik in orde ben en snel daarna komt de zuster. Waar haar voornaamste taak normaal ligt bij de bewoners, mag ze nu een "echte wond" gaan helpen. Ze doet het uitstekend en ik ben blij dat er zoveel steriel materiaal en Betadine voorhanden is. Niet alleen maakt ze het netjes schoon en krijg ik een verband er omheen gelegd, ook krijg ik allerlei reserve materiaal mee en de verplichting het vanavond en morgen te verschonen. Gelukkig blijkt het allemaal erg mee te vallen en ziet het er inmiddels alweer uit als normale schaafwonden, maar het was zeker schrikken. Ook verschillende bewoners waren erg bezorgd, maar zijn blij dat alles goed is afgelopen.

Op het moment van schrijven zijn we al in Chitwan aangekomen en wat een wereld van verschil is dat. Na de drukte en hectiek van de stad is het hier gewoon een oase van rust. Stel je de beelden van National Geographic voor waarin je een rivier hebt en daarachter de bossen van de jungle, nou dat is precies waar we zijn. Waanzinnig wat is dit mooi en indrukwekkend! Door de stilte en de gehele omgeving zie en hoor je zoveel andere dingen. Het ruikt heerlijk en ik heb al heel wat vogels gezien die ik zelfs in dierentuinen nog niet ben tegengekomen. En bij die rivier met dat mooie uitzicht kwamen zomaar twee neushoorns tevoorschijn, waarbij er even heel stoer gedaan werd, wie welk stuk land mocht hebben en toen liep de niet welkome neushoorn langzaam terug door de rivier richting het woud om daar dan zijn rust te vinden. Wat een schitterende schouwspel en wat een mooi begin van de korte tijd dat we hier zijn.