We zijn weer thuis

Na alle inspanningen en daarna nog wat ontspanning zijn we weer geland in Nederland.

Het is wel weer wennen om terug te zijn, veel dingen zijn zooo anders. Maar het is ook wel fijn om terug te zijn en we kunnen heel tevreden terug kijken op de tijd in Nepal. Het doel was om te proberen een groot verschil te maken in een klein gebied en met alle positieve reacties die we hebben gekregen zijn we daar zeker in geslaagd.

Het was dan ook fijn de laatste dagen ontspannen door te brengen na het werk dat we voor het project hebben gedaan. Eerst met de bus naar Chitwan, wat op zich al heel mooi is. De omgeving en vooral de natuur langs die route is adembenemend. Na elke bocht kan het er weer helemaal anders uitzien en zit je eerst een hele poos in het berggebied, opeens ben je daar uit en geven de mooie vlaktes van Chitwan een schitterend uitzicht. Ik heb me echt in moeten houden om niet elke vijf minuten foto's te maken, want met een reis van zes uur zou dat veel te veel worden.

Na aankomst op de eindbestemming van de bus staat er een jeep op ons te wachten om ons verder te vervoeren. Vlak bij het resort begint de chauffeur in het Nepalees te praten met een groep mensen en blijkt er een grote slang in de tuin te zitten. Dat wil hij graag zien en hij wil het ons ook laten zien, dus snel uit de jeep en op enigszins gepaste afstand kijken we toe. De slang had zich net weer teruggetrokken in een grote heuvel tuinafval, maar had wel een kip gedood. Onze chauffeur heeft nog wel geprobeerd te kijken of hij de slang kon vinden, maar dat lukte helaas niet. Blijkt later dat onze chauffeur niet alleen maar chauffeur is, maar zijn dagen vooral ook doorbrengt met het geven van rondleidingen door het oerwoud en hij dus wel gewend is aan dergelijke situaties. Die middag nog een rondleiding door het dorp gekregen en gekeken naar de zonsondergang. Terwijl we net in stoelen gaan zitten om in alle rust de verkleuring van de lucht te gaan zien, worden we geroepen dat we naar een andere plek moeten omdat daar neushoorns te zien zijn. Daar aangekomen blijken twee neushoorns net ruzie te hebben gehad over een stuk territorium en loopt de ene langzaam door het water weg, terwijl de andere achter wat struiken in de gaten houdt of de eerste wel echt vertrekt. Wat een mooi gezicht is dat en dat het gewoon vlak voor je in het echt gebeurt, ik ben er stil van. De zonsondergang was deze avond niet zo spectaculair, maar de aanblik van het oerwoud aan de andere kant van de rivier is er al een om in stilte enorm van te kunnen genieten.

De volgende dag staat vooral in het teken van het bezoeken van mensen die Maaike kent uit de periode dat ze daar vier jaar geleden was. Onverwacht was er al een weerzien van bekenden, want twee mensen van het resort werkten voorheen bij een andere accommodatie waar Maaike destijds elk weekend verbleef en het was leuk die mensen weer te zien. Als eerste gingen we cadeaus brengen naar de familie van de leraar Engels, die nu in Nederland woont en waar Maaike voor vertrek nog is geweest. Omdat we geen idee hebben waar deze familie precies woont stopt de jeep ergens in het dorp en vragen de chauffeur en de andere begeleider na of mensen de familie weet te wonen. Doordat we met een jeep rijden weet eigenlijk het halve dorp al waar we voor komen en worden we snel de goede richting op gestuurd. De man waar Maaike bij in huis gewoond heeft (haar Buba) had ons ook al gehoord en kwam op zijn brommer aanrijden om ons alvast welkom te heten en dat we zeker langs moesten komen. Dat was vanzelfsprekend, want als Maaike ergens op bezoek wilde gaan, dan was het wel bij haar gastfamilie. Bij de familie van de leraar Engels genoten van de mensen, hoe ze daar leven, hoe trots men is om een nieuw huis te kunnen bouwen, hoe blij men is om op de foto te gaan, zodat we deze aan hun zoon in Nederland kunnen laten zien en natuurlijk krijgen we een grote zak met cadeaus om weer mee terug te nemen naar Nederland. We horen van onze begeleiders wat het is en behalve dat het enorm ruikt is het vooral eten en beloven we dat we ons best zullen doen deze door de douane te krijgen, wat ons ook gelukt is.

Terug in de jeep en op naar de gastfamilie waar Maaike drie maanden in huis gewoond heeft. Opvallend om te zien hoe anders deze mensen wonen en ook hoe we ontvangen worden. Wat hartelijk en familiair, ik kan me goed voorstellen dat Maaike hier een fijne periode heeft gehad. We worden uitgenodigd om mee te eten, wat er eigenlijk op neer komt dat wij dahl bat te eten krijgen en de rest (nog) niet. Tussendoor gezellig gekletst met de begeleiders en met de zoon van de familie die in Duitsland studeert en ook goed Engels kan. Wel jammer dat Ama (de moeder) en Buba geen Engels kunnen, maar ondanks dat was het erg gezellig.

Als laatste zijn we naar het schoolhoofd gegaan. In de voorbereiding leek het er op dat hij tegenwoordig op ruim twee uur rijden van het dorp woont, maar dat blijkt maar iets van een kwartier te zijn. Eigenlijk vind ik dat wel jammer, ik had me verheugd om een paar uur door dit mooie landschap te rijden achterin de open jeep. Het huis van het schoolhoofd was weer heel anders dan de eerdere twee woningen, het is mooi om op deze manier wat meer inzicht te krijgen hoe de mensen wonen en leven. Het schoolhoofd was erg blij om Maaike weer te zien en nodigt ons zelfs uit om te blijven slapen, iets wat we maar op een nette manier hebben afgewezen. De uitnodiging om zijn week oude kleinzoon te zien hebben we natuurlijk niet afgeslagen en het was een heel lief hummeltje dat heerlijk bij zijn moeder lag te slapen. In de avond weer naar de rivier om weer een zonsondergang te zien, nu op een plek waar geen andere toeristen zijn en daardoor de natuur nog meer indruk maakt. Komen eerst zwaluwen alle muggen vangen om iets later te worden afgelost door vleermuizen.

De laatste dag in Chitwan krijgen we de mogelijkheid om het oerwoud op verschillende manieren te ervaren. Eerst in een houten kano, dan te voet dwars door het woud en 's middags op de rug van een olifant. Wat een ervaring is deze dag! In de kano zien we wat krokodillen en valt vooral de rust op. Lopend komen we heel veel reeën tegen, waarbij je oog in oog met ze staat en het afwachten is hoeveel stappen je nog kunt zetten voor ze er vandoor gaan. Die spanning is voelbaar en zo mooi om te zien. Dankzij onze begeleiders wordt het een onvergetelijke tocht, waarbij zelfs de bloedzuigers op vakkundige manier verwijderd worden van onze kleding. En met de tocht op de olifant hebben we een neushoorn met haar jong op nog geen 15 meter afstand gezien en bleven verschillende soorten reeën gewoon staan of liggen als we er op een paar meter voorbij liepen. De spierpijn die het me opgeleverd heeft was het meer dan waard, wat indrukwekkend! De dag afgesloten met een imponerende zonsondergang en op dat moment weet je dat je eigenlijk niet weg wilt uit dit mooie land of anders in ieder geval nog een keer terug wilt om nog meer moois te zien!

De terugweg naar Kathmandu is wellicht nog mooier dan de heenweg, omdat het weer beter is. Enigszins overschaduwd door de stakingen die er zijn en de verplichte politie escorte die we krijgen voor de bus en op een klein stuk zelfs in de bus, blijft deze rit schitterend. De laatste dag in Kathmandu nog even wat sightseeing gedaan en souvenirs gekocht en natuurlijk de backpacks ingepakt. Op de terugvlucht worden we verrast met een schitterend uitzicht op de bergketens van Nepal met onder andere de Mount Everest die boven de wolken zichtbaar zijn. Wat een mooi afscheid van indrukwekkende weken in Nepal waar ik zeker nog een keer naar terug wil gaan. Op dit moment lijkt dat ook het voornaamste wat Nepal kan gebruiken, naast de directe hulp aan specifieke projecten, dat de toeristen weer terugkomen en het land zelf daardoor verder kan. Dank je mensen van Nepal voor de dingen die we voor jullie hebben mogen doen en de inzichten die jullie me hebben gegeven, dat zal ik niet meer vergeten!